ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΓΚΟΥΕΡΝΙΚΑ Η ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

...,... κάθε επιστροφή μου από τήν Μασσαλία τής Γαλλίας όπου σπούδαζα μεταξύ 1976-1983 συνήθιζα νά τήν κάνω κατά τό πλείστον μέ τό τρένο μέσω τής ενωμένης τότε Γιουγκοσλαβίας. Εξ`αιτίας τών οικονομικών μου δυνατοτήτων ή μάλλον τών οικονομικών μου αδυναμιών. Νά κάθομαι δύπλα στό παράθυρο νά χαζεύω τήν ομορφιά τού Δούναβη καί νά`χω πάρε-δώσε μέ τούς ντόπιους σάν ένας άλλος Panait Istrati. Πούλα, Λουμπιάνα, Ζάγκεμπ, Βελιγράδι, Νίς, Σκόπια.Εμπειρίες μέ ξανθούς σλοβένους, καθολικούς κροάτες καί ορθόδοξους σέρβους, μέχρι νά περάσουμε τούς Ευζώνους καί νά`ρθουμε στήν Αθήνα. Θαυμαστής αυτής τής χώρας μέ τούς ωραίους ανθρώπους καί τά όμορφα τοπία στεναχωρέθηκα γιά τό μεγάλο κακό πού τήν βρήκε. Εκανα λοιπόν ένα χρωματιστό σουρεαλιστικό σκίτσο, χωρίς σχόλια νά μιλά μόνο η εικόνα. Καρικατούρα ενός κοριτσιού μέ τόν στόχο στό στήθος καί τόν ουρανό γεμάτο μετεωρίτες πού συμβολίζουν τά βομβαρδιστικά αεροπλάνα. Εδώ αναφέρω ένα απόσπασμα από μιά συνέντευξη τού Πικάσσο πού έδωσε στόν αμερικάνο ζωγράφο Τζέρομ Σέκλερ τό 1945...,..."Τού μίλησα γιά τήν σημασία τού ταύρου, τού αλόγου, τών χεριών μέ τίς γραμμές τής ζωής κ.τ.λ.π. καί γιά τήν προέλευση τών συμβόλων στήν ισπανική μυθολογία. Ο Πικάσσο συνέχισε νά συγκατανεύει όσο μιλούσα. "Ναί", είπε εκεί ο ταύρος αντιπροσωπεύει τήν αγριότητα, τό άλογο τόν λαό. Ναί χρησιμοποίησα σύμβολα, όχι όμως στούς άλλους πίνακες. Τού μίλησα γιά τήν ερμηνεία μου σέ δυό πίνακες του απ`αυτούς πού είδα στήν έκθεση, κυρίως γιά κείνον μέ τόν ταύρο, την λάμπα, τήν παλέττα καί τό βιβλίο. Ο ταύρος είπα έπρεπε νά αντιπροσωπεύει τό φασισμό, η λάμπα όμως μέ τή λάμψη της, τό βιβλίο καί η παλέττα, ήταν σύμβολα τής κουλτούρας καί τής ελαυθερίας, τά πράγματα γιά τά οποία αγωνιζόμαστε, καί ο πίνακας απεικόνιζε τήν άγρια πάλη ανάμεσα σ`αυτές τίς δύο πραγματικότητες. "Οχι", είπε ο Πικάσσο, ο ταύρος δέν είναι ο φασισμός, είναι η αγριότητα καί ο σκοταδισμός." Κλείνω αυτό τό κείμενο πάλι μέ κουβέντες τού Πικάσσο πού μέ δικαιολογούν απόλυτα. "Τί νομίζετε πώς είναι ένας καλιτέχνης. Ενας ανόητος πού έχει μόνο μάτια άν είναι ζωγράφος, αυτιά άν είναι μουσικός ή μιά λύρα σέ κάθε επίπεδο τής καρδιάς του άν είναι ποιητής. Αντίθετα, είναι ταυτόχρονα καί ένα πολιτικοποιημένο όν, πάντα ευαίσθητος στά σπαραχτικά ή χαρούμενα συμβάντα τής ζωής...,... Οχι η ζωγραφική δέν είναι για νά διακοσμούνται διαμερίσματα, είναι ένα όπλο γιά νά χρησιμοποιείται αμυντικά, επιθετικά εναντίον τού εχθρού."

                                                                                                                                        Ν.Κ/10/1999