...,...γιά νά μήν ξεχάσει ορισμένα σχήματα πού τού `ρθαν απροσδόκητα στό μυαλό τή στιγμή αυτή σάν έμπνευση τυχαία, επινόησε νά τά σκιτσάρει γρήγορα σ`ένα bloc σημιώσεων. Ετσι θά τά παρουσίαζε κάποτε φωτοτυπημένα σάν ολοκληρωμένα, αυτόνομα έργα. Ενοιωθε περισσότερο γελοιογράφος παρά ζωγράφος γιατί είθελε νά κάνει τόν θεατή έναν χαμογελαστό παρατηρητή. Σηκώθηκε από τήν καρέκλα καί βάδισε πρός τό παράθυρο. Εσυρε στήν μιά άκρη τήν νάυλον κουρτίνα "made china" μέ τούς σχεδιασμένους παπαγάλους σ' εξωτικό τοπίο. Κοίταξε τήν λεωφόρο εμπρός καί τίς διπλανές ταράτσες μέ τά απλωμένα εσώρουχα, τίς κάλτσες, τίς κεραίες τής τηλεόρασης καί τήν πορτοκαλί πανσέληνο. Πέρασε ένα τέταρτο τής ώρας από τόν χρόνο πού ώρισαν νά συναντηθούν γιά νά συζητήσουν μέ τόν Βούδα τών Τεχνών. Μασσόντας τά νύχια του άκουγε τήν καρδιά του νά χτυπά δυνατά από τήν αγωνία. Ανησυχούσε από τόν φόβο γιά τήν αποτυχία καί τήν απόρριψη. Απάγγειλε τότε μεγαλόφωνα, υψηλόφωνα, γιά νά τού τονωθεί τό ηθικό γραμμές γραμμένες από τόν Κωνσταντίνο Καβάφη.
"...κι`αυτό ακόμη τό σκαλί τό πρώτο
πολύ από τόν κοινό τόν κόσμο απέχει.
Εις τό σκαλί γιά νά πατήσεις τούτο
πρέπει μέ τό δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις τών ιδεών τήν πόλι.
Καί δύσκολο στήν πόλι εκείνην είναι
καί σπάνιο νά σέ πολιτογραφήσουν.
Στήν αγορά της βρίσκεις Νομθέτας
πού δέν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ πού έφθασες, λίγο δέν είναι
τόσο πού έκαμες, μεγάλη δόξα."
Εριξε μιά ματιά στό ρολόι τού τοίχου πού έδειχνε ο μεγάλος δείχτης στό τέσσερα καί ομικρός στό τρία., δηλαδή μία καί τέταρτο μετά τά μεσάνυχτα. Δέν μπορούσε άλλο νά περιμένει. Προχώρησε μέ κατεύθυνση τό πουθενά, πατώντας από λάθος τήν μακριά φιδίσια ουρά τού πολυαγαπημένου, πολυχαιδεμένου, μάλλινου, γουνοφόρου, γκρίζου, πέρση γάτου τού Ανανία, πού έβγαλε ένα παραπονεμένο, παρατεταμένο, μακρόσυρτο ουρλιαχτό. ΜΙΑΟΟΟ. ΜΙΑΑΑΡΡΡ. ΠΟΝΑΑΑΩ! Ξυπνόντας, ξεσηκώνοντας, τά βόρεια καί τά νότεια προάστεια, τά δυτικά καί τά ανατολικά. Φόρεσε τό μπλέ σακκάκι, τό μπέζ φουλάρι, τό κίτρινο παλτό, (έμοιαζε μέ ποτραίτο τού Modigliani), έφυγε μέσα στό θαλασσί, στήν ώχρα καί τό κόκκινο. Ολη η χώρα είταν χρωματισμένη εξ`αιτίας τής πρόωρης προεκλογικής εκστρατείας τών δημοτικών, κοινοβουλευτικών, προεδρικών, ευρωεκλογών. Εβαλε εμπρός τό αμάξι, κατέβηκε ή ανέβηκε τόν χωματόδρομο, νά πώ μέ σιγουριά δέν ξέρω, πού έβγαζε στήν τεχνιτή από τά μπάζα χερσόνησο πού προεκτεινόταν αρκετά μέσα στόν ωκεανό. Ετσι βρέθηκε χωρίς νά τό καταλάβει μέσα σ`ένα κοπάδι αυτοκινήτων τετρακύκλων, τρικύκλων καί δικύκλων μέ κατεύθυνση τό κέντρο τής πρωτεύουσας. Τό πιό τουριστικό, σουρεαλιστικό καί εμπορικό σημείο τής πόλης. Περνώντας μέσα από μιά υπόγεια φωτισμένη στοά φτάνει στήν πλατεία τών Στυμφαλιδών ορνίθων. Εκεί πού βρίσκεται ένα χρυσό αυγό, γλυπτό καμωμένο από τόν Constantin Brancusi. Εκοψε ταχύτητα πέρνει μιά στροφή αριστερά γύρω από τό άγαλμα γιά νά μήν κτυπίσει τήν ρόζ Renault 4L πλάι του. Ξεφεύγει τήν μεγάλη κίνηση από μιά πάροδο πού βγάζει στήν σκοτεινή, υγρή, αραβική συνοικία. Χαράζει! Ο ουρανός γίνεται ανοιχτοπράσινος. Η γή βάφεται μέ μπογές παστέλ. Τό φεγγάρι δύπλα στόν ήλιο. Τά σπίτια γίνονται ώχρα γίηνη, οι δρόμοι γαλάζιοι. Αφησε τό 2CVμπροστά από τό Super Marche Casino καί κατέβηκε νά περπατήσει. Βαδίζει χωρίς προορισμό. Ασκοπα. Σιγοτραγουδώντας στόν σκοπό τού Georges Brassens.
"Mourir pour des idees, l`idee est excellente.
Mourir pour des idees, c`est bien beau
Mais les quelles?"
...μέχρι πού ξεχωρίζει από μακριά μιά φιγούρα κόττας πού μεγαλώνει πλησιάζοντας. Η συνάντηση μέ τό απρόοπτο. Μιά κόττα γίγας νά έρχεται κατά πάνω του, τζιμπώντας εδώ καί `κεί στό έδαφος. Τρομαγμένος, ταραγμένος, τρέχει επιστρέφοντας στό κόκκινο citroen 2CV αλλά είταν πλέον αργά. Κατάλαβε, ότι χάθηκε σ`ένα λαβύρινθο από μαιάνδρους, ευθείες, καμπύλες καί zig-zag. Ξαφνικά από μιά γωνιά μπροστά του παρουσιάζεται μιά ακέφαλη τεράστια στρουθοκάμηλος. Τρελλλάθηκε. "Θεούλη μου ο πλανήτης μας έγινε ένα τεράστιο κοτέτσι, όπου ζούν μόνο τά κλωσσόπουλα, οι πελαργοί, οι άγριες γαλοπούλες, οι χήνες, τά κοκόρια, οι πάπιες οι Ντάφυ Ντάκ καί οι Ντόναλντ Ντάκ," σκέφηκε. Γιά νά σωθεί από τίς επιθετικές διαθέσεις τών θανατηφόρων καί φονικών πουλιών, κρύφτηκε σ`ένα σωρό από μαγικά πούπουλα. Μέσα στό σκοτάδι άκουγε μόνο τά κακαρίσματα αισθανόμενος κάποτε τήν ελαφρότητά του. Τήν αβάσταχτη ελαφρότητα τού είναι. Δηλαδή νά χάνει τήν βαρύτητά του καί νά ανεβαίνει ψιλά, αρκετά πολύ πάνω από τίς στέγες. Αφ`υψιλού. Εκεί πού όλα φαίνονταν σάν γεωγραφικός χάρτης. Μιά ματιά κάτοψης. Βγάζει τό κεφάλι του από τό βουνό τών πουπούλων καί γίνεται ο άνθρωπος νυχτερίδα. Από μακριά βλέπει τόν γνωστό τεχνοκριτικό κρητικό μέ πρόσωπο σάν καρικατούρα τού Daumier καί σώμα σάν γαλλικό ερωτιματικό, τιμωρημένος από τόν Θεό γιά τά καλά πού`χει κάνει νά πετά πρός τό μέρος του, πασαλοιμένος μέ πίσσα πού πάνω της είταν κολλημένα πούπουλα καί φτερά παγωνιού. Τόν πληροφορεί, ότι η ψυχή τους αποχωρίστηκε από τό σώμα καί ταξιδεύει τώρα έτσι αδέσποτο καί άστεγο. Εγιναν πνεύματα καταδικασμένα νά περιπλανώνται. Αόρατοι! Δαιμονισμένοι! Κολασμένοι! Φαντάσματα τού εαυτού τους. Θά τρύπωναν στά ξένα σπίτια στά μαγαζιά καί στά ξενοδοχεία. Δέν θά τούς έβλεπε κανείς. Δέν θά τούς γνώριζε ούτε η μάνα τους. Θά αναγνωριζόντουσαν όμως μεταξύ τους καί θά παρακολουθούσαν τήν ζωή τών υπολοίπων, τήν ιδιωτική καί τήν δημόσια. Θά γνώριζαν τίς διαστροφές τών άλλων. Θά είχαν όλο τόν κόσμο στό χέρι τους. Ανάμεσα τους θά υπήρχε η κατανόηση, η αλληλεγγύη η ανοχή όπως σέ μασονική στοά. Αυτά είπαν καί άλλα πολλά. Πήγαν μέχρι τούς πλανήτες, πέρα από τήν γήινη ατμόσφαιρα όπου συνάντησαν τά άλλα ξωτικά όπως τόν Δαίδαλο, τόν μικρό πρίγγιπα τού Antoine de Saint Exupery, τό περιστέρι τού Magritte, τόν Σούπερμαν, τόν φτεροπόδαρο Ερμή τόν αγγελιοφόρο τών Θεών, τόν αρχάγγελο Μιχαήλ καί τόν Μιχαήλ Αγγελο. Εκαναν όλοι μαζί μιά βουτιά, κατακόρυφη πτώση μέχρι τά σύννεφα μέ τά χέρια ενωμένα τεντωμένα εμπρός καί τά πόδια ενωμένα τεντωμένα πίσω όπως στά παιδικά αμερικάνικα κόμικς τής τηλεόρασης, μετά είρθαν στήν φωτεινή πλευρά τής σελήνης καί ο ίσκιος τους βρέθηκε νά καλύπτει τούς άλλους πλανήτες τού ηλιακού μας γαλαξία! Μιά πολύ ωραία εικόνα. Χόρευαν χαρούμενοι, κολυμπούσαν στό κενό, έκαναν φιγούρες, όπως τά αεροπλάνα σέ γιορτινή εθνική μέρα ασκήσεων επίδειξης. Ολα αυτά τά φανταζόσουν ίσως καί νά τά επιθυμούσες, καθώς έβλεπες τίς κίτρινες ανταύγειες από τό ποτήρι μέ τήν Coca Cola. Ενώ καθόσουν στήν συνηθισμένη θέση τού bar des Beaux Arts στό παλιό λιμάνι τής Μασσαλίας στήν παρέα τού Marinetti μέ τήν Μέρυλ Στρίπ καί τούς αδερφούς Marx. Τό ζεστό εκείνο κυριακάτικο απόγευμα τού Οκτωμβρίου τού 1993. Γιά νά αποφύγεις τώρα κάθε εξήγηση από παρεξήγηση πού ίσως συμβεί στό μέλλον δηλώνεις ,ότι τά περιστατικά πού συνέβησαν κατά τήν διάρκεια αυτής τής ιστορίας, τής πλοκής τού επισοδείου τού μύθου καμιά σχέση δέν έχουν μέ πραγματικές καταστάσεις, γεγονότων πού συνέβησαν κατά τό παρελθόν καί ίσως καί στό μέλλον καί εάν ναί, είναι απόλυτα συμπτωματική καί ουδεμία ευθύνη φέρει ο δημιουργός αυτού τού ερωτικού επιστημονικού, θρίλερ.
Ν.Κ/10/1993
"...κι`αυτό ακόμη τό σκαλί τό πρώτο
πολύ από τόν κοινό τόν κόσμο απέχει.
Εις τό σκαλί γιά νά πατήσεις τούτο
πρέπει μέ τό δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις τών ιδεών τήν πόλι.
Καί δύσκολο στήν πόλι εκείνην είναι
καί σπάνιο νά σέ πολιτογραφήσουν.
Στήν αγορά της βρίσκεις Νομθέτας
πού δέν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ πού έφθασες, λίγο δέν είναι
τόσο πού έκαμες, μεγάλη δόξα."
Εριξε μιά ματιά στό ρολόι τού τοίχου πού έδειχνε ο μεγάλος δείχτης στό τέσσερα καί ομικρός στό τρία., δηλαδή μία καί τέταρτο μετά τά μεσάνυχτα. Δέν μπορούσε άλλο νά περιμένει. Προχώρησε μέ κατεύθυνση τό πουθενά, πατώντας από λάθος τήν μακριά φιδίσια ουρά τού πολυαγαπημένου, πολυχαιδεμένου, μάλλινου, γουνοφόρου, γκρίζου, πέρση γάτου τού Ανανία, πού έβγαλε ένα παραπονεμένο, παρατεταμένο, μακρόσυρτο ουρλιαχτό. ΜΙΑΟΟΟ. ΜΙΑΑΑΡΡΡ. ΠΟΝΑΑΑΩ! Ξυπνόντας, ξεσηκώνοντας, τά βόρεια καί τά νότεια προάστεια, τά δυτικά καί τά ανατολικά. Φόρεσε τό μπλέ σακκάκι, τό μπέζ φουλάρι, τό κίτρινο παλτό, (έμοιαζε μέ ποτραίτο τού Modigliani), έφυγε μέσα στό θαλασσί, στήν ώχρα καί τό κόκκινο. Ολη η χώρα είταν χρωματισμένη εξ`αιτίας τής πρόωρης προεκλογικής εκστρατείας τών δημοτικών, κοινοβουλευτικών, προεδρικών, ευρωεκλογών. Εβαλε εμπρός τό αμάξι, κατέβηκε ή ανέβηκε τόν χωματόδρομο, νά πώ μέ σιγουριά δέν ξέρω, πού έβγαζε στήν τεχνιτή από τά μπάζα χερσόνησο πού προεκτεινόταν αρκετά μέσα στόν ωκεανό. Ετσι βρέθηκε χωρίς νά τό καταλάβει μέσα σ`ένα κοπάδι αυτοκινήτων τετρακύκλων, τρικύκλων καί δικύκλων μέ κατεύθυνση τό κέντρο τής πρωτεύουσας. Τό πιό τουριστικό, σουρεαλιστικό καί εμπορικό σημείο τής πόλης. Περνώντας μέσα από μιά υπόγεια φωτισμένη στοά φτάνει στήν πλατεία τών Στυμφαλιδών ορνίθων. Εκεί πού βρίσκεται ένα χρυσό αυγό, γλυπτό καμωμένο από τόν Constantin Brancusi. Εκοψε ταχύτητα πέρνει μιά στροφή αριστερά γύρω από τό άγαλμα γιά νά μήν κτυπίσει τήν ρόζ Renault 4L πλάι του. Ξεφεύγει τήν μεγάλη κίνηση από μιά πάροδο πού βγάζει στήν σκοτεινή, υγρή, αραβική συνοικία. Χαράζει! Ο ουρανός γίνεται ανοιχτοπράσινος. Η γή βάφεται μέ μπογές παστέλ. Τό φεγγάρι δύπλα στόν ήλιο. Τά σπίτια γίνονται ώχρα γίηνη, οι δρόμοι γαλάζιοι. Αφησε τό 2CVμπροστά από τό Super Marche Casino καί κατέβηκε νά περπατήσει. Βαδίζει χωρίς προορισμό. Ασκοπα. Σιγοτραγουδώντας στόν σκοπό τού Georges Brassens.
"Mourir pour des idees, l`idee est excellente.
Mourir pour des idees, c`est bien beau
Mais les quelles?"
...μέχρι πού ξεχωρίζει από μακριά μιά φιγούρα κόττας πού μεγαλώνει πλησιάζοντας. Η συνάντηση μέ τό απρόοπτο. Μιά κόττα γίγας νά έρχεται κατά πάνω του, τζιμπώντας εδώ καί `κεί στό έδαφος. Τρομαγμένος, ταραγμένος, τρέχει επιστρέφοντας στό κόκκινο citroen 2CV αλλά είταν πλέον αργά. Κατάλαβε, ότι χάθηκε σ`ένα λαβύρινθο από μαιάνδρους, ευθείες, καμπύλες καί zig-zag. Ξαφνικά από μιά γωνιά μπροστά του παρουσιάζεται μιά ακέφαλη τεράστια στρουθοκάμηλος. Τρελλλάθηκε. "Θεούλη μου ο πλανήτης μας έγινε ένα τεράστιο κοτέτσι, όπου ζούν μόνο τά κλωσσόπουλα, οι πελαργοί, οι άγριες γαλοπούλες, οι χήνες, τά κοκόρια, οι πάπιες οι Ντάφυ Ντάκ καί οι Ντόναλντ Ντάκ," σκέφηκε. Γιά νά σωθεί από τίς επιθετικές διαθέσεις τών θανατηφόρων καί φονικών πουλιών, κρύφτηκε σ`ένα σωρό από μαγικά πούπουλα. Μέσα στό σκοτάδι άκουγε μόνο τά κακαρίσματα αισθανόμενος κάποτε τήν ελαφρότητά του. Τήν αβάσταχτη ελαφρότητα τού είναι. Δηλαδή νά χάνει τήν βαρύτητά του καί νά ανεβαίνει ψιλά, αρκετά πολύ πάνω από τίς στέγες. Αφ`υψιλού. Εκεί πού όλα φαίνονταν σάν γεωγραφικός χάρτης. Μιά ματιά κάτοψης. Βγάζει τό κεφάλι του από τό βουνό τών πουπούλων καί γίνεται ο άνθρωπος νυχτερίδα. Από μακριά βλέπει τόν γνωστό τεχνοκριτικό κρητικό μέ πρόσωπο σάν καρικατούρα τού Daumier καί σώμα σάν γαλλικό ερωτιματικό, τιμωρημένος από τόν Θεό γιά τά καλά πού`χει κάνει νά πετά πρός τό μέρος του, πασαλοιμένος μέ πίσσα πού πάνω της είταν κολλημένα πούπουλα καί φτερά παγωνιού. Τόν πληροφορεί, ότι η ψυχή τους αποχωρίστηκε από τό σώμα καί ταξιδεύει τώρα έτσι αδέσποτο καί άστεγο. Εγιναν πνεύματα καταδικασμένα νά περιπλανώνται. Αόρατοι! Δαιμονισμένοι! Κολασμένοι! Φαντάσματα τού εαυτού τους. Θά τρύπωναν στά ξένα σπίτια στά μαγαζιά καί στά ξενοδοχεία. Δέν θά τούς έβλεπε κανείς. Δέν θά τούς γνώριζε ούτε η μάνα τους. Θά αναγνωριζόντουσαν όμως μεταξύ τους καί θά παρακολουθούσαν τήν ζωή τών υπολοίπων, τήν ιδιωτική καί τήν δημόσια. Θά γνώριζαν τίς διαστροφές τών άλλων. Θά είχαν όλο τόν κόσμο στό χέρι τους. Ανάμεσα τους θά υπήρχε η κατανόηση, η αλληλεγγύη η ανοχή όπως σέ μασονική στοά. Αυτά είπαν καί άλλα πολλά. Πήγαν μέχρι τούς πλανήτες, πέρα από τήν γήινη ατμόσφαιρα όπου συνάντησαν τά άλλα ξωτικά όπως τόν Δαίδαλο, τόν μικρό πρίγγιπα τού Antoine de Saint Exupery, τό περιστέρι τού Magritte, τόν Σούπερμαν, τόν φτεροπόδαρο Ερμή τόν αγγελιοφόρο τών Θεών, τόν αρχάγγελο Μιχαήλ καί τόν Μιχαήλ Αγγελο. Εκαναν όλοι μαζί μιά βουτιά, κατακόρυφη πτώση μέχρι τά σύννεφα μέ τά χέρια ενωμένα τεντωμένα εμπρός καί τά πόδια ενωμένα τεντωμένα πίσω όπως στά παιδικά αμερικάνικα κόμικς τής τηλεόρασης, μετά είρθαν στήν φωτεινή πλευρά τής σελήνης καί ο ίσκιος τους βρέθηκε νά καλύπτει τούς άλλους πλανήτες τού ηλιακού μας γαλαξία! Μιά πολύ ωραία εικόνα. Χόρευαν χαρούμενοι, κολυμπούσαν στό κενό, έκαναν φιγούρες, όπως τά αεροπλάνα σέ γιορτινή εθνική μέρα ασκήσεων επίδειξης. Ολα αυτά τά φανταζόσουν ίσως καί νά τά επιθυμούσες, καθώς έβλεπες τίς κίτρινες ανταύγειες από τό ποτήρι μέ τήν Coca Cola. Ενώ καθόσουν στήν συνηθισμένη θέση τού bar des Beaux Arts στό παλιό λιμάνι τής Μασσαλίας στήν παρέα τού Marinetti μέ τήν Μέρυλ Στρίπ καί τούς αδερφούς Marx. Τό ζεστό εκείνο κυριακάτικο απόγευμα τού Οκτωμβρίου τού 1993. Γιά νά αποφύγεις τώρα κάθε εξήγηση από παρεξήγηση πού ίσως συμβεί στό μέλλον δηλώνεις ,ότι τά περιστατικά πού συνέβησαν κατά τήν διάρκεια αυτής τής ιστορίας, τής πλοκής τού επισοδείου τού μύθου καμιά σχέση δέν έχουν μέ πραγματικές καταστάσεις, γεγονότων πού συνέβησαν κατά τό παρελθόν καί ίσως καί στό μέλλον καί εάν ναί, είναι απόλυτα συμπτωματική καί ουδεμία ευθύνη φέρει ο δημιουργός αυτού τού ερωτικού επιστημονικού, θρίλερ.
Ν.Κ/10/1993
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου