...,...Ειταν Τριτη καί δεκατρείς Ιουλίου τού ενενήντα τρία. Λέγεται Dora Maar καί είναι η γνωστή διάσημη φωτογράφος! Φορά τό ριγέ λινό pret`a porter, deux pieces καί τό λουλακί μεταξωτό καπελάκι σάν φωτοστέφανο, μέ τό φτερό τού παγωνιού στό πλάι. Βρίσκεται μαζί μέ τούς άλλους ανθρωπάκους καμωμένους από τά χέρια τών Klee, Miro, Dubuffet καί τής Play Mobil, κατευθύνονται σάν κουρδισμένοι μέ διεύθυνση στά ανατολικά. Δεξιά καί αριστερά της βρίσκονται οι πολυκατοικίες, κάπου ο καπνός μιάς καμινάδας πού ανεβαίνοντας κάνει καρδιές καί δέντρα πού μιάζουν μέ παγωτό χωνάκι. Τά σύννεφα κεφάλια από μαργαρίτες μικρά καί μεγάλα ανάμεσά τους ο βασιλιάς ήλιος καί ένα αεροπλάνο πού γράφει στόν ουρανό "Σώστε τήν θάλασσα." Στό βάθος ο Περσικός ή ο Σαρωνικός κόλπος δέν μπορεί σωστά νά διακρίνει. Η εικόνα αφηγηματική σάν νά βγήκε από περιοδικό κόμικς. Περιορίζονται όλοι καί όλα από τό ένα μέτρο ύψος επί εβδομήντα εκατοστά πλάτος τής λευκής ξύλινης κορνίζας. Πιέζονται όλοι καί όλα από τήν επίπεδη επιφάνεια τού καμβά. Στόν τελευταίο αυτόν πίνακα κυριαρχεί τό κόκκινο στό ρόζ, τό πράσσινο στό θαλασσί, τό μαύρο στήν ώχρα, τά ακρυλικά στούς μαρκαδόρους. Τά υλικά ώς συνήθως πλαστικά, μή ανακυκλώσιμα. Η τεχνική αυθόρμητη, εσωτερική, ψυχική, αληθινή, παιδική όχι παιδαριώδης. Οσο περισσότερο δουλεύεις έναν πίνακα στήν φαντασία καί στήν πράξη, τόσο έρχεται τό επιθυμητό αποτέλεσμα. Τέχνη=γνώση=επιστήμη, γιατί κατά τόν Μπρέχτ "Η Τέχνη απευθύνεται στούς γνώστες". Γράφεις όπως μιλάς. Στήν ζωγραφική θά βρείς τούς συνδιασμούς χρωμάτων καί σχημάτων πού σέ αντιπροσωπεύουν στίς δύο διαστάσεις. Στήν λογοτεχνία τίς λέξεις καί στίς δύο φτιάχνεις παραστάσεις, αποκτάς εμπειρίες-απόψεις-αισθητική-styl-ιδεολογία-τρόπο ζωής...,... Ο καλλιτέχνης, αργά-αργά σέ ρυθμό ralenti πού θύμιζε film τού Αγγελόπουλου ή τίς κινήσεις σέ επανάληψη από ποδοσφαιρικό αγώνα τής Κυριακής. Τό αμφισβητούμενο πέναλτι! Υπνοτισμένος από τήν μεσημεριάτικη siesta, μάζεψε τίς μπογές καί τά πινέλα, τακτοποίησε τά εργαλεία του. Είπιε τό χάπι του γιά τόν πονοκέφαλο. Προσπάθησε νά βάλει σέ μιά τάξη τίς σκέψεις του πού τόν βασάνιζαν, βάρεναν τό κεφάλι του από τό πρωί. Είχε μαλώσει μέ τήν πεθερά του. Εριξε μιά ματιά γεμάτη θαυμασμό καί ικανοποίηση στήν πρόσφατη επιτυχημένη δημιουργία του. Πήρε από τό συρτάρι τού γραφείου του τόν "Μικρό πρίγγηπα" τού Antoine de Saint Exupery καί άρχισε νά διαβάζει...,... "Οι μεγάλοι μέ συμβούλεψαν νά αφήσω κατά μέρος τίς ζωγραφιές μέ τά φίδια καί αντί νά σχεδιάζω τά μέσα καί τά έξω τού βόα νά ενδιαφερθώ καλύτερα γιά γεωγραφία, αριθμητική καί γραμματική. Ετσι έγινε καί παράτησα μιά λαμπρή σταδιοδρομία ζωγράφου, μόλις σέ ηλικία έξι χρονών...,...,...,...,...,...,...,..."
Ο Amado Mio ο εικονογράφος άφησε τό βιβλίο νά τού πέσει από τά χέρια στό πάτωμα ενώ ακουγόταν από τό ραδιόφωνο ένα τραγούδι τής αγαπημένης Edith Piaf σάν απάντηση non rien de rien je ne regrete rien... Εκανε τρομερή ζέστη 38 βαθμούς στή σκιά. Αποφάσισε λοιπόν νά βγεί νά πάρει τό δροσερό αεράκι έξω στό γιορτινό τρίχρωμο περιβάλλον τού μπλέ, τού άσπρου καί τού κόκκινου, γιατί αύριο είταν η επέτιος τής γαλλικής επανάστασης.. Στό δρόμο συναντά τούς άλλους Klee, Miro, Dubuffet, Play Mobil καί ενώνεται στό πλήθος. Στό πανί τώρα πέφτουν σιγά-σιγά τά πρώτα ονόματα τών συντελεστών καί τών πρωταγωνιστών ηθοποιών αυτού τού αριστουργηματικού, αστυνομικού, dadaιστικού, αισθηματικού, κινηματογραφικού, δράματος. Τά φώτα ανάβουν συγχρόνως μέ τό fin επί τής οθόνης. Ο Mi Corazon
, είταν από τούς τελευταίους θεατές τής βραδυνής παράστασης. Εγκατέλειψε τό θερινό cinema ζώντας τό cenario καί τήν ατμόσφαιρα τού έργου, ερωτευμένος μέ τήν Mairilyn τήν Gilda τήν Julie Christie...,... Κατέβαινε ένα, ένα τά σκαλιά στήν αρχή χαζεύοντας, ύστερα κοιτάζοντας, παρατηρώντας ειρωνικά μιάν αφίσσα μέ τά "gitanes" πού έγραφε, "Τό κάπνισμα βλάπτει σοβαρά τήν υγεία" κρατώντας ανάμεσα στά δάχτυλά του τό αναμένο, μισοβισμένο "gauloise blonde" του... Καθώς πλησίαζε τώρα στήν κεντρική πολυθόρυβη πλατεία τών Αγγέλων από τήν οδό τών Ονείρων πέταξε τό τσιγάρο βυθισμένος ακόμα στόν δικό του γαλάζιο κόσμο, βρήκε τήν κίτρινη Renault 4L μέ τά fumes τζάμια καί τόν Puerto Rico νεαρό, ολλανδό, νέγρο σωφέρ του, πού τόν περίμεναν έξω από τόν ιερό ναό τών Αγίων Πάντων. Κάθησε στό πίσω κάθισμα μέ τίς έντεκα γκρί περσίδες γάτες του. Εκλεισε μαλακά τήν πόρτα δίπλα του καί έφυγαν μέ ταχύτητα πρός τήν λεωφόρο μέ τούς γιγάντιους κάκτους πού οδηγεί στό Πανγκράτι μέχρι που χάθηκαν στό χάος τής κυκλοφορίας τών αυτοκινήτων καί στήν ανωνυμία. Μέχρι πού τούς έφαγε τό μαύρο σκοτάδι...,... Συνέχια επί τής οθόνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου